Kto chce pisać doskonale
język polski i też prawie,
umiej obiecado moje,
ktoreśm tak popisał tobie,
aby pisał tak krotkie a aa sowito, gdzie się wzdłużaa;
podług tego będzie pisaan
ludzi wszystkich ociec adaam.
a też gdzie b będzie grubee,
tako pismem położysz jee;
nie pisz wirzchu okrągłego,
pisząc bartka zbawionego;
z wirzchem okrągłem piszy b', b'odry (= biodry) tako napiszesz swee.
gdzie c głosu mieć nie będzie,
w miasto jego tam k siędzie,
jako kamieeń, tako kaptur,
pisan będzie przez k i kur;
ale gdzie c swoj głos miewa,
zwykłem pismem cało tak da;
ale cielęciu i ciału
pod ç przypiszy tak jemu;
jestli c barzo grubieje,
tako pismem czas wyznaje,
gdy h przypisano będzie, ch chwalebnee tako siędzie;
Ale bych ci nie przedłużył
ani teskności uczynił,
patrzy obiecada meego
tobie tu napisaneego,
boć w niem każde słowko tobie
pismem rożny głos da w sobie;
pisz jee w jimię Bożee tako,
jeżem ci napisał jako.
Za wyd. Najdawniejsze zabytki języka polskiego, oprac. W. Taszycki, Wrocław 1975, s. 180-181.
Objaśnienia
W połowie XV wieku Jakub Parkoszowic, profesor uniwersytetu krakowskiego, podjął w łacińskim traktacie ortograficznym próbę ujednolicenia zasad pisowni polskiej. Zaproponował m.in. odróżnianie w piśmie spółgłosek twardych i miękkich oraz samogłosek krótkich i długich (przez podwajanie w piśmie tych ostatnich). Z traktatu tego, zachowanego w kopii z roku ok. 1460, pochodzi wierszowane obiecado (abecadło), w którym autor prezentuje wprowadzone przez siebie zasady pisowni.
prawie - dobrze, dokładnie.
obiecado - abecadło.
ktoreśm - którem.
sowito - podwójnie.
wirzch - wierzch, wierzchołek.
piszy - pisz.
biodry - biodro (biernik l. mn. od biodra (r. żeński).
miasto - miejsce.
wyznawać - wyrażać.
ani - i nie.
teskność - przykrość.
jeżem napisał - którem napisał.