Już ty kołac jako chcesz botem podkowanym,
     Już sie więc tam przypatruj ścianam malowanym,
Biegaj za nastołkami a polewki chwataj,
     A jako kędy możesz, tak swe szczęście łataj,
Jam już tak doma siedząc obrał sobie pokój,
     Bogum wszytko poruczył, ty tam, z kim chcesz, rokuj,
Bo tak słyszę, iż ten Pan przed wszytkimi płuży,
     A nikt na żadnym królu więcej nie wysłuży.

Przypatrzże się, co umie poczciwe ćwiczenie,
     Gdy ślachetne przypadnie k niemu przyrodzenie,
Co rozeznasz z przypadków i z postępków jego,
     Tego Kochanowskiego, ślachcica polskiego,
Jako go przyrodzenie z ćwiczeniem sprawuje,
     Co jego wiele pisma jaśnie okazuje.
Mógł ci umieć Tybullus piórkiem przepierować,
     Lecz nie wiem, umiałli tak cnotę zafarbować.

Pan z nieba za jeden dzień tysiąc lat szacuje,
     A długo, niż możność swą, czeka, okazuje,
Aleć tu i cirpliwość długo święta była,
     Iż się tak w szczyrych plotkach jego chwała ćmiła.
Aż nie mogła wycirpieć możność święta jego
     I pobudził człowieka według zdania swego,
Marcina z Witemberku, doktora zacnego,
     Który wyniósł na światło sławną chwałę jego,

O nieszczęsny zwyczaju, o szalona sprawo,
     Mając tak zawikłane, by we zgrzebiach, prawo,
Nie ważyć na to czasu, aby go poprawić,
     A wżdy w lepszą formułę sprawiedliwość wprawić!
Lecz o to ci nie dbają, którzy tym władają,
     Choć drugim, co im krzywda, łzy w oczach pływają,
A snadź by anioł mówił, wszytko by zganili,
     Alboć się tych wykrętów u diabła uczyli?

Nie wiem, kto nam Polakom dobrą myśl popsował,
     Lecz zda mi sie, iż mieszek, co hojnie szafował.
Gdy do niego poźrzymy, ano w nim nic nie masz,
     Przez tego mi przysmaku wesołego ukaż!
Lecz nam snać mieszek nie krzyw, mychmy krzywi sami,
     Żechmy sie przesadzili nazbyt pstrocinami;
Więc i dobre biesiady giną miedzy nami,
     Rozradzą je półmiski, co idą parami.

Czekaj, miłe kamienie, aż się Pan zmiłuje,
     A iż wżdy kogo ruszy, co świat przepatruje,
Iż cię zasię na kupę, jako pirwej złoży,
     Sobie sławę, Koronie pożytek umnoży.
Bo jakiż to wżdy rozum i jakaż to rada,
     Mając płoty gotowe od złego sąsiada,
Wolą, aby tam wilcy kozy drapiąc wyli,
     Niż by się zacni ludzie i państwa mnożyli!