MEDIEWISTYKA LITERACKA
W POLSCE
pod red. Teresy Michałowskiej
Instytut Badań Literackich
Warszawa 2003
Studia Staropolskie. Series Nova, t. 5
Ze Słowa wstępnego
Mediewistyka literacka posiada w Polsce piękną tradycję, zapoczątkowaną jeszcze w XIX wieku i nieprzerwanie kontynuowaną, znaczoną nazwiskami wielkich filologów: Aleksandra Briicknera (1856-1939), Jana Łosia (1860-1928), Edwarda Porębowicza (1862-1937), Ryszarda Gansińca (1888-1958), Stefana Vrtel-Wierczyńskiego (1888-1963), Witolda Taszyckiego (1898-1979), Mariana Plezi (1917-1996), Henryka Kowalewicza (1925-1981) czy Jerzego Woronczaka (1923-2003).
Obecnie młodsi uczeni stopniowo zagospodarowują rozległe pole problemów: od filologicznego studium pojedynczego tekstu po całościową wizję epoki literackiej. Wielokierunkowość zainteresowań i zróżnicowanie metodyczne aktualnie powstających prac decydują o swoistym klimacie nowej mediewistyki literackiej w naszym kraju. Dochodzi do głosu pokolenie gruntownie wykształconych filologów, doskonale znających rodzimą tradycję naukową, ale też z największą swobodą poruszających się w gąszczu tematów i metod badawczych współczesnej światowej humanistyki. Interdyscyplinarność w podejściu do zjawisk literackich jest wpisana w ich sposób myślenia. Są oni, wreszcie, wyposażeni w środki porozumiewania się i pozyskiwania informacji naukowych, o jakich wcześniej urodzeni i pracujący filologowie nawet nie śmieliby marzyć.
Wyrastające przed badaczami literatury polskiego średniowiecza zadania tworzą rozległą paletę potrzeb, w której może odnaleźć swoje miejsce każdy, kogo pasjonuje kultura przeszłości. Rzut oka na stan światowej mediewistyki utwierdza w przekonaniu, że taka pasja nie jest osobliwością, lecz może być uznana za naturalny składnik kulturowej świadomości współczesnego człowieka, pragnącego ocalić od zapomnienia świat, który stał się zalążkiem i glebą późniejszego rozwoju duchowego Europy.