Ja śpiewam, chociaż biedy
     Zgoła, mizernego,
Ogarnęły mię wszędy,
     Więźnia ubogiego,

Choć, nieszczęśliwy,

Ledwiem już żywy.
Śpiewam ci, ale moje
     Serce bez przestania
Ciężkie ma niepokoje,
     Gdy częste wzdychania

Trapiąc mą duszę

Wylewać muszę.
Ja śpiewam, choć ojczyzna,
     Matka utrapiona,
Ona tak kiedyś żyzna,
     Tak niezwyciężona,

Nagle upada,

Szwed ją podsiada.
Śpiewam ci, lecz me pieśni
     Tylko faunowie
I satyrowie leśni
     Po głuchej dąbrowie

Niechaj śpiewają

A narzekają.
Ja śpiewam, a potoki
     Z krwie polskiej zbierają,
A dymy pod obłoki
     Z miast i ze wsi wstają;

On kraj wesoły

Idzie w popioły.
Śpiewam ci, lecz nie skaczę,
     Takie noty moje,
Jak matka rzewnie płacze,
     Kiedy widzi swoje

Dzieci kochane

Ziemi oddane.
Ja śpiewam, a tak wiele
     Braciej mych kochanych,
Jednych miecz w boju ściele,
     Drugich, okowanych,

Równą mej dolą

Pędzą w niewolą.
Śpiewam ci jak Nijobe,
     Gdy na dzieci ciała
I na swoje żałobę
     Patrząc skamieniała,

I me, choć śpiewa,

Serce omdlewa.
Ja śpiewam, choć mizerną
     Dolą swoje czuję,
Choć mam żałość niezmierną.
     Choć nie upatruję

Końca niewoli,

Choć serce boli.
Śpiewam ci, lecz śpiewanie
     Takie, które rodzi
Lamenty, narzekanie,
     Krwawych łez powodzi,

W tak gorzkiej chwili

Bardziej rozkwili.
Ja śpiewam, a me kości
     Skórą powleczone
Już wyschły od żałości,
     Gdy Parki łakome

Nici zwijają,

Wiek mój skracają.
Śpiewam ci, lecz połykam
     Łzy, jak więc troskliwy
Lamentuje pelikan,
     Kiedy mu myśliwy

W zdradliwe sieci

Pozbiera dzieci.
Ja śpiewam, a mej głowie
     Za leda przyczynę
Wisi na nitce zdrowie
     Na każdą godzinę,

W każdym momencie

W tymem odmęcie.
Śpiewam ci, jako licha,
     Gdy zbędzie lubego,
Synogarlica wzdycha
     Towarzysza swego,

Po głuchym lesie

Troskę swą niesie.
Ja śpiewam, a me siły
     Tak długim więżeniem
Już się cale zwątliły,
     Żem już prawie cieniem,

Mną, gdy wiatr wieje,

Jak trzciną chwieje.
Śpiewam ci, lecz me głosy,
     Głosy żałościwe,
Echo porannej rosy
     Rozbija płaczliwe,

Gdy po dolinie

Dźwięk się rozwinie.
Ja śpiewam, choć o wodzie
     I o samym chlebie
Trwać muszę w takim głodzie,
     W tak ciężkiej potrzebie

Patrzę, azali

Kto się użali.
Śpiewam ci, lecz obfite
     Z serca zranionego,
Co w nim były zakryte,
     Kształtem dżdża ranego

Łzy wypadają,

Pieśń zalewają.
Ja śpiewam, chociem prawie
     Od zimna srogiego
Skościał na gołej ławie
     Bez posłania wszego.

Takie me wczasy

W tak ciężkie czasy.
Śpiewam ci, ale duszy,
     Którą narzekanie,
Którą frasunek suszy,
     Niemiłe śpiewanie.

Pieśń, którą śpiewam,

Łzami zalewam,
Ja śpiewam, a wyć trzeba
     Na me przyjaciele.
Kiedym im dawał chleba,
     Znało mię ich wiele.

Dziś im me chęci

Wyszły z pamięci.
Śpiewam ci, lecz kłopoty,
     Których mię strapiły
Ustawiczne obroty,
     Moje obróciły

Rymy radosne

W treny żałosne.
Ja śpiewam zakamiały,
     A gdzież me dostatki?
Gdzie się wczasy podziały?
     Już pono statki

Ogniem spalono,

Z ziemią zrówniono.
Śpiewam i śpiewać będę
     Do kresu samego,
Póki na łódź nie wsiędę
     Pławu ostatniego,

Gdy w blade cienie

Świat ten zamienię.
Śpiewam, anim w rozpaczy,
     Choć w takiej ciężkości,
Bo o mnie wiedzieć raczy
     Bóg mój z wysokości,

Co wszytko może,

Ten mnie wspomoże.